Τωρα βεβαια αυτα μπορει να φαινονται αστεια στους νεους που ειναι συνηθισμενα να βρισκουν στο τραπεζι τους παρμιτζανο, γκοργκοντζολα και μοτσαρελλα αλλα τοτε ηταν γευσεις και υφες αγνωστες, περιμενανα να εξερευνηθουν και εγω αισθανομουν κατι σαν Phileas Fogg στον γυρο των τυριων σε ογδοντα μερες.
Ενα απο τα πρωτα τυρια που τραβηξε την προσοχη μου ηταν η μοτσαρελλα. Λιγο για το στρογγυλο σχημα, λιγο για το κατασπρο ασπιλο χρωμα της ηταν ενα απο τα πρωτα τυρια που εμαθα να τρωω. Τοτε φυσικα και ζωντας στο Μιλανο, μην το ξεχναμε, δεν ζω στην Καμπανια και περιχωρα, την ετρωγα σχεδον μοναδικα σε καπρεζε. Μοτσαρελλα, ντοματα, βασιλικο, λαδι. Δεν μου ειχε περασει απο το μυαλο να την φαω μονη της και μεγα λαθος. Διοτι εαν εχετε την τυχη να βρειτε μια “μοτσαρελλα ντι μπουφαλα” οπως o Θεος διαταζει, να με πιστεψετε. Ο καλυτερος τροπος ειναι να την φατε σκετη. Να την δαγκωσετε ετσι οπως ειναι στρουμπουλη και τροφαντη, να βυθιστουν τα δοντια σας στην μαλακια και μαστιχωτη υφη της και να τρεξει και καμια σταγονα γαλα! Τρελλη απολαυση.
Εαν τωρα τυχει, που δυσκολο το βλεπω, να μεινει κανενα κομματι, υπαρχει λυση και ιδου σας την προσφερω στο πιατο! Η μοτσαρελλα στην αμαξα που ξεκινιση ακριβως για να ανακυκλωθει και το τυρι και του ψωμι.
Η καταγωγη της αναμφιβολα ειναι η περιοχη της Ναπολης και ειναι παλια απο τις αρχες του 1800, αν και σιγα σιγα εξαπλωθηκε μεχρι το Λατσιο, τοσο ωστε να εχουμε και δυο εκδοχες. Για τους σκληροπυρηνικους η αμαξα φιαχνεται μονο με μοτσαρελλα και ολα τα αλλα ειναι λογια του αερα και για τους αδαεις. Για τους υπολοιπους μια ατζουγια ξαπλωμενη πανω στις φετες της μοτσαρελλα ειναι η αποθεωση της, και εγω προσωπικα ανηκω στην δευτερη κατηγορια.
Τωρα για το ονομα τι να πω! Αλλοι λενε επειδη η μοτσαρελλα ακουμπα αναλαφρα και νωθρα σαν σε μαξιλαρια καροτσας, αλλοι επειδη το ψωμι με το οποιο φιαχνοταν συνηθως ειχε στρογγυλο σχημα και εμοιαζε με ροδες αμαξας, διαλεγετε και παιρνετε!
Υλικα:
- 1 μικρη μοτσαρελλα η και οποιο αλλο μαλακο τυρι σας αρεσει
- 4 φετες ψωμιου για τοστ η φετες σπιτικου ψωμιου λιγο μπαγιατικο
- 1 ατζουγια ξαλμυρισμενη
- 2αυγα μικρα η 1 μεγαλο
- αλευρι
- λιγο αλατι
- λαδι για το τηγανισμα
Διαδικασια:
Παιρνουμε τις φετες ψωμιου και με κοφτερο μαχαιρι αφαιρουμε την κορα. Εναλλακτικα αγοραζουμε ψωμι για τοστ χωρις την κορα. Βγαζουμε την μοτσαρελλα απο το νερο της και την κοβουμε περιπου ενα εκατοστο. Βαζουμε το αλευρι σε πιατο. Ανοιγουμε την ατζουγια στη μεση και χωριζουμε τα φιλετακια.
Παιρνουμε μια φετα ψωμιου, βαζουμε επανω μια φετα μοτσαρελλα και μιση ατζουγια και σκεπαζουμε με μια αλλη φετα ψωμιου. Πιεζουμε ελαφρα. Περναμε το σαντουιτς απο το αλευρι απο τις δυο πλευρες και τις 4 κοχες του τις οποιες κοχες μετα περναμε βιαστικα απο λιγο κρυο νερο που εχουμε βαλει σε ενα πιατο, ετσι ωστε να σφραγισουν και να μην κινδυνευσουμε να διαφυγει το τυρι κατα το τηγανισμα . Αραδιαζουμε τα σαντουιτς σε πιατελα.
Χτυπαμε τα αυγα με λιγο αλατι και περιχυνουμε τα σαντουιτς. Τα αφηνουμε 5 λεπτα, τα γυριζουμε και τα αφηνουμε ακομη 5 λεπτα.
Εχουμε στο μεταξυ ζεστανει το λαδι στο τηγανι. Παιρνουμε τα σαντουιτς και τα τηγανιζουμε μεχρι να χρυσισουν. Τρωγονται ζεστα.
Στην περιπτωση που διαλεξετε ενα τυρι αλμυρο, παραλειψτε την ατζουγια. Ca va sans dire!
“Le ricette della fame” è un libro scritto nel 2011 dalla scrittrice e storica Eleni Nikolaidou. Come racconta lei stessa stava facendo una ricerca sulle condizioni economiche del paese durante l’occupazione tedesca durante la seconda guerra mondiale, quando il suo occhio cadde sul titolo di un articolo del giornale “kathimerini”, “come raccogliere le briciole”.
Fulminata dal titolo, fece delle ricerche su come sopravviveva la gente durante l’occupazione, i consigli e le ricette che venivano pubblicati sui giornali, lo stesso Nikolaos Tselementès aveva una rubrica fissa sullo stesso giornale scrivendo delle ricette e dando suggerimenti: "Al posto della carne, tritare una melanzana; fare il caffè con fagioli macinati, d’altronde quello che conta è la compagnia; raccogliere le briciole in un vaso, in una settimana potrete utilizzarle". Nikolaidou raccolse il materiale, scrisse il libro e lo pubblicò.
Certo, avere avanzi di mozzarella è già un lusso in quelle condizioni, ma recuperare un poco quelle ricette e l’arte di riciclare e riproporle sarebbe opportuno. Forse come me, tanti in tanti anni di abbondanza hanno dimenticato o non hanno mai imparato come si fa.
Ingredienti:
- 1 mozzarella fiordilatte piccola
- 4 fette di pancarrè
- 1 acciuga sottosale
- 2 uova piccole e 1 grande
- farina 00
- un pizzico di sale
- olio di arachidi per friggere
Procedimento:
Con un coltello affilato tagliare la crosta del pane. Sgocciolare la mozzarella e tagliarla a fette di circa 1 cm. Mettere in un piatto la farina e in un altro fondo dell’acqua fredda. Disiliscare l’acciuga, lavarla, asciugarla e ricavarne 2 filetti.
Prendere una fetta di pane, adagiare sopra una di mozzarella e un filetto di acciuga. Chiudere con un’altra fetta di pane premendo leggermente. Passare nella farina i due lati e i quattro bordi. Questi ultimi passarli velocemente nell’acqua fredda per creare un sigillo e impedire la fuoriuscita della mozzarella e sistemare in un piatto. Sbattere le uova con il pizzico di sale e versare sui “panini”. Lasciare 5 minuti, girare e lasciare ancora 5 minuti. Friggere in olio caldo fino a doratura e mangiare caldi.
