Το biancomangiare(ασπρο φαγητο) καπως ετσι μεταφραζεται, ειναι ενα απο τα πιο παλια γλυκα της Σικελιας. Υπαρχει απο τον μεσαιωνα αλλα τοτε δεν ηταν μια συγκεκριμενη συνταγη ετσι οπως την βρισκουμε σημερα, ηταν ενα παρασκευασμα βασισμενο στο ασπρο χρωμα των υλικων, που συμβολιζει αγνοτητα και καθαριοτητα. Το καταναλωναν οι ανωτερες ταξεις, και μπορουσε να ηταν φιαγμενο σε γλυκια η και αλμυρη εκδοχη , με στηθος κοτοπουλου, γαλα, αμυγδαλα, λαρδι, ασπρο τζιντζερ και αλλα διαφορα, διοτι δεν υπηρχε τομπιανκομαντζαρε αλλα τα μπιανκομαντζαρε.
Το παρασκευασμα μαλλον προηλθε απο την Γαλλια, στην Ιταλια παντως εξαπλωθηκε απο τον ΧΙ αιωνα, και το συνανταμε σε 3 συγκεκριμενες περιοχες, οπως στην Valle d’Aosta που παιρνει το ονομα blanc manger, στην Σαρδηνια που ονομαζεται menjar blanc, και φυσικα στην Σικελια, το biancomangiare, οπου φιαχνεται με γαλα αμυγδαλου, την σουμαδα μας σαν να λεμε, και αρωματιζεται με φλουδα λεμονιου και κανελα. Πολλοι ριχνουν επανω σοκολατα τριμμενη, φυστικια αιγινης τριμμενα (ενταξει δεν ειναι αιγινης, στην Ιταλια εχουμε τα περιφημα φυστικια αιγινηςτου Bronteστην Σικελια).
Εγω προτιμησα να το σερβιρω με μια σαλτσα απο αυτα τα υπεροχα και εντελως φθινοπωρινα φρουτα, τα cachi, που μαλλον αντιστοιχουν σε αυτα που εμεις λεμε λωτους, και για να ειμαι ειλικρινης στην Ελλαδα δεν ετυχε να δω ποτε.
Εδω το φθινοπωρο τα βρισκουμε παντου, μεχρι και σε αυλες μεσα στο μοντερνο και συγχρονο Μιλανο, που επιφυλασσει πολλες εκπληξεις για οποιον εχει ορεξη και διψα να το γνωρισει περα απο το glamοur προσωπο του.
Εαν δεν βρισκουμε γαλα αμυγδαλου, η τελος παντων βαριομαστε να το φιαξουμε, (εγω το αγορασα) μπορουμε να χρησιμοποιησουμε αγελαδινο γαλα, η διαδικασια ειναι ακριβως η ιδια. Οσον αφορα την ζαχαρη, την αυξομειωνουμε αναλογα με τα γουστα μας.
Yλικα:
- 1 λιτρο γαλα αμυγδαλου
- φλουδα λεμονιου
- 100 γρ. κορν φλαουερ
- 150 γρ. κρυσταλλικη ζαχαρη
Διαδικασια:
Διαλυουμε το κορν φλαουερ σε λιγο κρυο γαλα αμυγδαλου και το αφηνουμε στην ακρη. Ριχνουμε το υπολοιπο γαλα σε κατσαρολακια μαζι με ολα τα αλλα υλικα και τα βαζουμε σε χαμηλη φωτια. Οταν αρχιζει το γαλα να ζεσταινεται, προσθετουμε το γαλα με το διαλυμενο κορν φλαουερ και αρχιζουμε να ανακατευουμε με ξυλινο κουταλι μεχρις οτου το μειγμα συμπυκνωθει.
Το τραβαμε απο την φωτια, βγαζουμε την φλουδα λεμονιου και το ριχνουμε σε μεγαλη φορμα η μικρα φορμακια που εχουμε βρεξει με κρυο νερο. Αφηνουμε να κρυωσει και μετα τοποθετουμε στο ψυγειο για μερικες ωρες, μεχρι να σταθεροποιηθει.
Ξεφορμαρουμε και σερβιρουμε με σαλτσα λωτου που φιαχνουμε ως εξης:
Πλενουμε εναν ωριμο λωτο, βγαζουμε το κοτσανι και τον καθαριζουμε απο την μεμβρανη. Τον βαζουμε σε μπλεντερ με 30 γραμμαρια ζαχαρη αχνη και λιγες σταγονες χυμο λεμονιου. Πολτοποιουμε και ριχνουμε στο biancomangiare την στιγμη που σερβιρουμε.
 |
| αγουρα ακομη αλλα που θα παει |
La “soumada” è uno sciroppo di mandorle che tradizionalmente e probabilmente per il suo colore candido e il simbolismo che ne consegue, veniva offerta agli invitati durante le feste di matrimonio e di fidanzamento. Si beve diluito in acqua fredda e sprigiona un intenso profumo e sapore di mandorle. Dimenticato per decenni, tanto che credo che se chiedessi a qualche ragazzo greco cosa sia la soumada, scrollerebbe le spalle, dicendomi un “boh” (alla greca, si intende!) Non per colpa sua, sempre che di colpa si tratti, ca va sans dire…. ora che ci penso nemmeno mia figlia sa cosa sia, devo rimediare subito!
E proverò a fare il biancomangiare con la soumada, una volta preparata. Per questa volta invece, mi sono accontentata del latte di mandorle comprato!
Prendere un litro di latte di mandorle, e stemperare 100 grammi di amido di mais in un bicchiere. Versare il resto in un pentolino con 150 grammi di zucchero e la scorza di un limone. Mettere su fuoco basso e quando il latte comincia a scaldarsi, versare il bicchiere tenuto da parte con l’amido diluito.
Mescolare con un cucchiaio di legno finchè non si rapprenda. Versare negli stampini bagnati con acqua fredda e quando si sarà raffreddato mettere in frigorifero per qualche ora finchè non si solidifichi.
Al momento di servire, sformare e versare una salsa di cachi, fatta con un caco frullato con 30 grammi di zucchero a velo e qualche goccia di limone.
